Ο Σάλλας ως “εξαίρεση”, και το πολιτικό σύστημα

Ζούμε χωρίς αμφιβολία στην εποχή μιας εθνικής κρίσης που διατρέχει οριζόντια το σύνολο σχεδόν της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής καθημερινότητας της χώρας, “μολύνοντας” τον ίδιο τον πυρήνα του αξιακού κώδικα και των ηθικών προτεραιοτήτων μιας κοινωνίας η οποία δυσκολεύεται να αποδεχτεί, πόσο μάλλον να συνηθίσει και να μάθει να συμβιώνει με την καινούρια πραγματικότητα, την οποία “βιαίως” εισήγαγε το Μνημόνιο στο εθνικό dna.

Σε αυτή την εποχή της προϊούσας σύγχυσης και του αυταπόδεικτου προσανατολισμού, συνιστά επείγουσα ανάγκη η αναζήτηση, τροφοδότηση και ενίσχυση εξαιρέσεων. Που θα μπολιάσουν με φρέσκο αέρα, και κυρίως καινούριες ιδέες, αισθητική και οπτική του μέλλοντος, μια Ελλάδα που φαντάζει κουρασμένη.

Η επόμενη Ελλάδα, η Ελλάδα μετά την κρίση, θα πρέπει να είναι η Ελλάδα των εξαιρέσεων. Γιατί έτσι θα αποδειχτεί στην πράξη ότι… πάθαμε και μάθαμε, ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να αποτραπεί τυχόν μελλοντική επανάληψη των στρεβλώσεων και των αστοχιών, του κακού ριζικού που μας έφερε στο σημείο να φλερτάρουμε διαρκώς με τον γκρεμό.

Στην αναζήτηση τέτοιων εξαιρέσεων, ο Τύπος αλλά και το πολιτικό σύστημα υποδέχτηκαν περίπου έκπληκτοι την προχθεσινή, βαθιά πολιτική τοποθέτηση ενός τραπεζίτη. Δηλαδή, ενός εκπροσώπου του συστήματος που δαιμονοποιήθηκε ως η κατεξοχήν “αιτία του κακού”, που μπαίνει απέναντι στην κοινωνία και τις ανάγκες των ανθρώπων.

Όσα είπε ο Μιχάλης Σάλλας της Τράπεζας Πειραιώς για την προστασία της εργασίας και την ανάκτηση φίλτρων κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, ξένισαν και προκάλεσαν εντύπωση, επειδή μια από τις αξίες που έμειναν πίσω, αν όχι χάθηκαν στη θύελλα της κρίσης, είναι το… αντάμωμα με την κοινή λογική.

Ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς βέβαια αποτελεί περίπτωση “εξαίρεσης”. Από την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, τα πρώιμα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και το όραμα μιας Αλλαγής που υποσχέθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου χωρίς να αποδειχθεί συνεπής στο ραντεβού με την Ιστορία, εξελίχτηκε σε “σταθερή αξία” σε έναν άκρως ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας και επομένως του δημοσίου βίου, επειδή δεν έχασε ποτέ το πολιτικό και κοινωνικό αισθητήριό του.

Σε αντίθεση δηλαδή με τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος, που έχασε την επαφή του με την εθνική, κοινωνική πραγματικότητα, σε αντίθεση με άλλους επιφανείς εκπροσώπους της επιχειρηματικότητας όπως είναι οι εφοπλιστές, που μάλλον η ματιά τους είναι αμετανόητα στραμμένη στο εξωτερικό, μακριά από τη χώρα και τις εθνικές προτεραιότητες οι οποίες προβάλλουν, σε αντίθεση ακόμη και με άλλους τραπεζίτες, που χαμένοι στην ανάγνωση των αριθμών, προσπερνούν την αυτονόητη διαπίστωση ότι οι αριθμοί αυτοί κρύβουν ανθρώπους.

Η περίπτωση Σάλλα λοιπόν χρήζει επισήμανσης. Και παραδειγματισμού. Για να αγκαλιάσουν και άλλοι “κεντρικοί παίκτες” του σημερινού δημοσίου βίου τη δική του οπτική για το παρόν της χώρας, με όρους μέλλοντος. Κυρίως όμως για να διαμορφωθούν οι συνθήκες ώστε να μην… πέφτουμε από τα σύννεφα ή να μας ακούγονται ξένες, επισημάνσεις και παραδοχές που θα έπρεπε να αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στην εθνική διαδρομή.