Η (παρεξηγημένη) δύναμη της μνήμης

Έπρεπε να έρθει στην Ελλάδα ένας (γηραιός) Ισραηλινός πολιτικός, ο Σιμόν Πέρες, για να ξαναπιάσουμε το νήμα με την ιστορική μνήμη. Την τόσο ζωηρή και ποιοτικά πανίσχυρη, τις προεκτάσεις της οποίας έχουμε υποτιμήσει. Ή, ακόμη χειρότερα, επιχειρούμε να διαχειριστούμε με απολύτως λανθασμένη προσέγγιση.

Ο άλλοτε πολιτικός εταίρος του Γιτζάκ Ράμπιν στη σύναψη της Συμφωνίας του Ντέιτον, που υποτίθεται ότι θα άνοιγε το δρόμο για μια τίμια λύση του Παλαιστινιακού, ξεναγήθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης και το Κοινοβούλιο. Αντικρίζοντας λοιπόν τα αγάλματα και τη μορφή του Περικλή, αφιέρωσε στον εμπνευστή της Δημοκρατίας την αυτονόητη υπόκλιση της Ιστορίας και των λαών που δεν παρέλειψαν να τη διαβάσουν: «Χωρίς τον Περικλή, δεν θα ξέραμε πως να μιλήσουμε», ήταν η γεμάτη νόημα και περιεχόμενο αποστροφή του.

Το παράδειγμα του Σιμόν Πέρες είναι εξόχως χαρακτηριστικό. Όσο και απογοητευτικό για την πραγματικότητα που βιώνει η σημερινή Ελλάδα. Μια χώρα η οποία διαβάζει βιαστικά, επιφανειακά, κατά περίσταση και σίγουρα διόλου σφαιρικά το παρελθόν της. Με αποτέλεσμα να το αναδεικνύει άγαρμπα και άκαιρα χρονικά. Άρα και να χάνει τη δυναμική του.

Η Ελλάδα έχει υποτιμήσει τη δύναμη της μνήμης, και τη γοητεία που μπορεί να ασκήσει στις κοινωνίες της σύγχρονης ανθρωπότητας. Όχι όμως ως μελαγχολική ανάμνηση ενός περασμένου μεγαλείου. Αλλά ως υπενθύμιση και… προειδοποίηση για το μέλλον. Του πόσα σημαντικά μπορούμε να καταφέρουμε μαζί. Και να ανοίξουμε δρόμους δημιουργίας της σκέψης, για μια ανθρωπότητα σε βαθιά περισυλλογή και αυτοτροφοδοτούμενα αδιέξοδα. Ένας αναξιοποίητος θησαυρός, που εμείς οι ίδιοι διαρκώς υπονομεύουμε.

http://www.statesmen.gr